Dobre nawyki

„Aby jakiś dobry nawyk działania się zakorzenił, żeby dopasował się do naszego sposobu bycia i ułatwiał nam nam dobre postępowanie, nie wystarczy pojedynczy uczynek. Ciągłe powtarzanie pomaga w ustabilizowaniu się nawyków: stajemy się dobrzy, będąc dobrymi”

J.M. Barrio & R. Valdés 

Pracę nad dobrymi nawykami zaczynamy już od najmłodszych przedszkolaków z grupy Odkrywców (3-latki) i kontynuujemy w dalszych latach. 

Nawyki „rosną” razem z dziećmi, to znaczy są inne w każdej z grup wiekowych i dostosowane do fazy rozwoju psychospołecznego. Dotyczą m. in. takich sfer jak: 

  • samodzielność („Sam zakładam buty”), 
  • socjalizacja (Zgodnie bawię się z innymi”), 
  • praca („Dbam o zabawki na placu zabaw”), 
  • autonomia („Dbam o schludny wygląd mundurka”).  

Nasi uczniowie pracują nadal nad dobrymi nawykami w ramach szkolnego savoir-vivre oraz programu wychowawczego.  

Wzmacniamy dobre nawyki, które nie są tylko machinalnym, nieświadomym działaniem, ale są przygotowaniem gruntu pod dalszy rozwój charakteru i wypracowywanie dobrych jego predyspozycji, czyli cnót. Systematyczna i świadoma praca nad cnotami rozpoczyna się w od pierwszej klasy szkoły podstawowej. 


Cnoty

„(Cnoty) umacniają (…) osobowość, stabilizują ją, dodają równowagi. Czynią nas zdolnymi do wyjścia poza samych siebie, do porzucenia egocentryzmu, do przeniesienia centrum naszych zainteresowań poza nas samych, ku Bogu i innym. Osoba cnotliwa jest zrównoważona, ma umiar we wszystkim, jest uczciwa, integralna, spójna, konsekwentna. Natomiast ten, komu brak cnót, z trudnością może podjąć się poważniejszych przedsięwzięć albo wcielić w życie wielkie ideały. Jego życie jest pełne improwizacji i „przechyłów”, tak iż nie jest wiarygodny, nawet dla samego siebie.”

J.M. Barrio & R. Valdés 

Odwołujemy się do klasycznej koncepcji wychowania cnót poszerzonej o perspektywę chrześcijańską. Bliższe nam jest pierwotne znaczenie cnoty, które oznaczało „doskonałość” rozumianą jako sprawność konieczną do usprawniania człowieka i przygotowania go do dojrzałego życia niż współczesne postrzeganie jej jako czegoś przestarzałego i nieprzydatnego. Według tradycji tomistycznej sprawność moralna (cnota) jest „skondensowanym doświadczeniem”, które umożliwia podejmowanie właściwych decyzji i wcielanie ich w życie bez długotrwałych poszukiwań i wahań. 

Kształtowanie charakteru opiera się na filarach cnót. Zdobywanie ich poszerza wolność osoby. Wzmacniamy więc w wychowankach: 

  • sprawności umysłu teoretycznego i praktycznego – mądrość, wiedzę, inteligencję, roztropność, 
  • sprawności popędu - męstwo, umiarkowanie, 
  • sprawności woli - sprawiedliwość, 
  • sprawności fizyczności - zwinność, zdrowie, siłę, piękno, 
  • oraz ducha - wiara, nadzieja i miłość. 

Dojrzałość młodego człowieka oznacza samodzielne kierowanie własnym życiem w oparciu o cnoty, ale także odwagę w zadawaniu sobie pytać, o to, czego mu jeszcze brakuje i jak może się dalej rozwijać. Pragniemy, aby nasi wychowankowie rozmiłowani w cnotach, chcieli przez całe życie dążyć do doskonałości, która nie oznacza idealności czy perfekcjonizmu, ale nieustanną pracę nad sobą. 


Wychowanie przez pracę

„Aby być szczęśliwym, trzeba pragnąć, działać i pracować, taki jest porządek przyrody, której życie polega na działaniu.”

P. Holbach 

Zdolność do miłości i pracy to dwa skrzydła integralnego rozwoju każdego człowieka. Nie chcemy pozbawiać ich naszych wychowanków! Aktywnie realizujemy więc nie tylko wychowanie do pracy (wprowadzamy w świat pracy, jej wytwór i tkwiących w nich wartości, zapoznajemy z różnorakimi zawodami, rozpoznajemy, a także doskonalimy zdolności i talenty uczniowskie, a w starszych klasach przygotowujemy do wyboru dalszej edukacji), ale przede wszystkim wychowujemy przez pracę: 

  • przede wszystkim poprzez wprowadzanie w dobre wykonywanie podstawowej pracy uczniów, którą jest nauka, 
  • poprzez dobre nawyki wdrażamy do samodzielności już od najmłodszych, przedszkolnych lat, 
  • angażujemy w dyżury i obowiązki, ucząc wykonywania ich z radością służby innym, 
  • powierzamy wychowankom różne zadania pomocowe (np. dbanie o podwórko przedszkolne i szkolne), 
  • przysposabiamy do aktywnego uczestnictwa w życiu społecznym poprzez dobrze wykonaną pracę (bene omnia fecit). 

Na kursach i wykładach uczymy rodziców jak wykorzystywać wspólną pracę jako metodę wychowawczą i wzmacniającą rodzinne więzi. 


Agenda

„By wierzyć w siebie, muszę mieć kogoś, kto we mnie uwierzy.”

S. Garczyński

Agenda

Agenda jest unikalnym narzędziem wychowawczym służącym motywowaniu do pracy nad sobą i rozwijania się w różnych sferach. 

Opiera się na pozytywnym wzmacnianiu dobrych zachowań i decyzji dziecka oraz wzmacnianiu poczucia własnej wartości i sprawczości. 

Pełni funkcję wychowawczą i organizacyjną. W jej wypełnianiu biorą udział nauczyciele i rodzice. 

Dzieci uwielbiają agendy!

„Lubię jak pani czyta i wpisuje mi, co dobrego zrobiłem.”

Kuba, lat 4

„Lubię wpisy w agendzie, bo rodzice mogą zobaczyć, jaki byłeś grzeczny.”

Franek, lat 5

"Bardzo lubię jak mama wpisuje mi pochwałę do agendy."

Zoja, lat 6

"Agenda zachęca mnie do robienia różnych dobrych rzeczy, bo lubię jak Panie czytają mi ciągle nowe pochwały i nie lubię, gdy czytają ciągle to samo."

Tosia, lat 6

„Dzięki wpisom w agendzie mogę być z siebie dumny.”

Dominik, lat 8

"Lubię agendę za to, że jak zrobię coś dobrego, to rodzic może wpisać pochwałę, a nauczyciel może to przeczytać dla całej klasy i też pochwalić."

Pola, lat 9

„Agenda jest super, bo rodzice mogą z nauczycielami pisać sobie informacje. I moja codzienna praca domowa dzięki temu, że zawsze jest w agendzie to się mi nie gubi.”

Martynka, lat 9

"Agenda przydaje się nam do tego, żeby pokonywać swoje trudności. Czuję się dobrze, jak nauczyciel następnego dnia czyta w klasie, że na przykład nie miałam ochoty odrobić pracy domowej, ale pokonałam siebie i to zrobiłam."

Ola, lat 9

Tutoring

,,Tutoring jest jedną ze ścieżek, która prowadzi nas z powrotem do sedna tego, czym jest autentyczna edukacja.‘’

K. Robinson

Tutoring to: 

  • siła relacji, 
  • spotkanie i rozmowa, 
  • obszar wartości, talentów i celów, 
  • autentyczne, świadome i samodzielne funkcjonowanie, 
  • praca nad mocnymi stronami, 
  • atmosfera zaufania, 
  • opuszczanie strefy komfortu bez obawy, że się popełni błąd, 
  • element eksploracji tego, co nowe i możliwe do zdobycia, 
  • wiara we własny i innych potencjał - „jutro mogę być dalej niż jestem dzisiaj”. 

W naszych placówkach praktykujemy tutoring rodzinny (przedszkole, szkoła) i tutoring uczniowski (szkoła). 

TUTORING RODZINNY W PRZEDSZKOLU I SZKOLE 

Tutoring rodzinny to indywidualne spotkania rodziców z tutorem (opiekunem) mające na celu wypracowanie spójnego planu wychowawczego rodziców i przedszkola lu szkoły. Tutor jest nauczycielem/wychowawcą, który w ramach swoich obowiązków zawodowych w sposób szczególny zajmuje się przydzielonymi mu rodzinami. Jego głównym zdaniem jest pomoc rodzicom w wypracowaniu indywidualnego planu edukacyjnego i wychowawczego, opracowanego na podstawie analizy aktualnych potrzeb dziecka, a następnie motywowanie do wdrażania go w domu i przedszkolu lub szkole. Tutor pełni funkcję doradczą, a jego relacja z rodzicami dziecka oparta jest na poufności, zaufaniu i akceptacji. Spotkania z nim odbywają się trzy razy w roku (raz na trymestr). Ta forma konkretnej, dopasowanej do specyfiki danego dziecka i danej rodziny współpracy z rodzicami jest najbardziej efektywną formą oddziaływań wychowawczych. 

TUTORING UCZNIOWSKI W SZKOLE 

W Szkole Podstawowej STER uczniowie mają systematyczny kontakt ze swoim tutorem w czasie zajęć szkolnych. Tutor nawiązuje pełną zaufania relację z dzieckiem, aby poznać jego pasje i troski, radości i smutki, mocne i słabe strony. W wyniku szeregu rozmów uczeń z tutorem wypracowują plan działania, który ma pomóc dziecku rozwijać siebie w możliwie najpełniejszy i najlepszy sposób. Tutor z czasem może stać się jeszcze jednym zaufanym dorosłym, do którego w razie potrzeby można się zwrócić, co pełni istotną rolę profilaktyczną. 


Mundurek

„Ubranie nie ma znaczenia, dopóki ktoś go nie włoży.”

M. Jacobs

W naszych placówkach mamy własny dress code. Strojem przedszkolnym i szkolnym są mundurki, czyli jednolite stroje dla wszystkich wychowanków. 

Krojem i fasonem nawiązują one do strojów przedszkoli i szkół Stowarzyszenia STERNIK i jednocześnie kontynuują dobrą tradycję dedykowanych strojów przedszkolnych i szkolnych rozwijanych przez renomowane placówki edukacyjne. 

Jednakowy ubiór ma szereg zalet z punktu widzenia wychowawczego, tożsamościowego i organizacyjnego. 

Wychowawczo: 

  • jest elementem savoir-vivre, który uczy umiejętności dopasowania ubioru do okazji, 
  • kształtuje przeżywanie siebie bardziej w kategoriach “być” niż „mieć” czy „wyglądać”, 
  • pomaga unikać porównywania się i zróżnicowania ze względu na status majątkowy, 
  • uczy przestrzegania zasad i obowiązkowości. 

Tożsamościowo: 

  • pomaga dziecku zidentyfikować się z innymi osobami tworzącymi przedszkole lub szkołę, 
  • wzmacnia przynależność do grupy, 
  • buduje poczucie wspólnoty jako jednego zespołu czy drużyny, w którym każdy jest równy. 

Organizacyjnie: 

  • nauczyciel szybciej dostrzeże różne reakcje niewerbalne i mimikę ucznia, gdyż nie jest rozpraszany przez dodatkowe bodźce wizualne, 
  • łatwiej jest rozpoznać naszych wychowanków wśród innych osób i podczas wyjść, 
  • rodzicom znika problem porannego niezdecydowanego wybierania garderoby. 

Mundurki oczami dzieci: 

„(Mundurek) ja lubie baldzo.”

Pawełek 2,5 roku

"Lubię kolor mundurka."

Ada, lat 3

„Lubię być ubrany tak jak moi koledzy. Podobają mi się koszulki.”

Kuba, lat 4

„Mundurki fajne i ładne są. Fajne, no bo czerwone, a czerwone, żółte i różowe to moje ulubione kolory!”

Hania, lat 4

"Mundurki są fajne, mają ładny kolor, nie drapią, są wygodne."

Zoja, lat 6

"Nosimy mundurki, żebyśmy nie przechwalali się tym, jak wyglądamy."

Tosia, lat 7 

"Lubię nosić mundurek, bo jest mięciutki, ma fajny znaczek i jest w moim ulubionym kolorze.”

Mikołaj, lat 8

„Lubię jak wszyscy są w mundurkach, bo wtedy ładnie wyglądają razem na zdjęciu.”

Martyna, lat 9

„Dzięki mundurkowi nie muszę się codziennie rano zastanawiać co mam założyć. Wyglądam w nim ładnie i dziewczęco."

Ola, lat 9